Buntong Hininga

(Isang tulang nabuo sa pagkasuklam sa araw ng lunes... Argh!)

naliligaw

nawawala

sumisigaw

nagwawala

Buntong Hininga.

Kailan Nga Kaya Muli Papatak ang Ulan?

Nagbabadya ang Hangin
Nakapanghihilakbot na lamig
Ang bumabalot sa king pagal na katawan

Whoossshh!

Bigla,
Katahimikan.

Unti unti nilamon ng itim na kumot
Ang bulak ng kalangitan.

Bigla,
Katahimikan.

At mula kung saan
Binasag ng matinding dagumdong
Ang aking taingang bingi ng katahimikan
Guhit ng apoy na paulit ulit winawarat
Ang kumot na pumapailanglang

KATAHIMIKAN.

Mula sa ilang, tnaw ng aking kaluluwa
Mga mumunting sundalong sibat
Nagmamadali, nag uunahan
Sa pagtarak sas aking kaibuturan

Ngahuhumiyaw ang aking kaluluwa
Nagnanais matakasan, hilakbot ng sibat
Walang patumanggang humahamak
Sa pilit binubuong kong katibayan at galak

Batid ng aking talampakan
Din a maiiwanan aking kinaroroonan
Kulapol ng putik ang siyang lumamon
Sa kanyang banal na katuwiran.

WALA na ngang mapaparoonan,
Higit wala na ngang matatakbuhan
Natitirang katatagan,
Aking nalalabing tanggulan.

Patuloy ang mga sibat
Sa kanilang taglay na kahambugan
Pilit ginagapi, pilit sinusuri aking kakayanan
Dilat matang aking pilit na hinaharang.

KATAHIMIKAN.

Tila nagsawa sa kanilang pakay
Unti unting umatras sa kanilang pinagmulan
Mga sundalong sibat,
Pinukaw ng kislap na siya ring gumapi
Sa balat ng kadiliman.

Hilakbot ng hangin mandi’y bumanayad,
Taglay ngayon ay di malirip na katahimikan.

KAPAYAPAAN.
Panibagong lakas, biyayang tinanggap
Sa Dakilang Liwanang na aking Inakap.
Aking Kaluluwa’y higit na lumakas
Pagkatapos ng bayo’t hagupit
Dala ng pakikipag sapalaran.

KAILAN KAYA MULI PAPATAK ANG ULAN?

Sa Gitna ng Dilim at Kawalan Pag Asa

Kung makakaya ko lang na saluhin ang bawat pagpatak ng luha,
     Di kailanman ako mabubuhay ng maksarili.
Hayaan mo akong yakapin ang iyong panaghoy sa dilim,
     Hayaan mo akong maging kislap sa ilang.
Ako ang magiging lakas mo sa gitna ng iyong kahinaan.
     Ako ang hihirang  sa iyong mga katanungan.

Puspos man ako ngayon ng pansariling pangamba,
     Ligwakin man ako ng pansariling kawalang pag-asa
Gayun pa man di pa susupil sa hamog ng sumpa bumabalot
     Sa kaibuturan ng aking kaluluwa.

Pipiliting lumaban, pipiliting kumasa
     Isagip lamang ang mga luhang tutulo sa iyong mga mata
Huwag kang mangamba, huwag kang mabalisa
     Sariling luha titipuning mag isa

Walang tanging hiling sa gabing madilim
     Kundi mapagtanto payapang ngiti mula sa iyo
Sasagipin ko ang iyong puso sa luha ng dusta
     Sariling Luha ko’y di mababanaag pa.

Lalaban ako at magpupumiglas pa
     Di masusupil tanging dalangin
Yayapusin kita ng pag-asa
     Batid ko man aki’y wala na.

Simple Resting Broken Heart

Simple Resting, Broken Heart

Wanting nothing, being no one.

I exist as self sufficiency.

I feel the 10,000 things, but they do not feel me.

What a strange, sad state of affairs.

What unique loneliness.

An ache that expands, touches, feels.

We are home together.
How can they not feel this?
How did I, not, feel this?

Simple resting, broken heart.

I do not know….

Behind the sometimes callous, prickly texture of my personality is a sadness that often leaves me unable to speak. My dearest friends, you who are my family, this human life has never felt my own, and so I often do not know how to share in our common humanity. I remain untouched, alone. I'm sorry I do not know how to be with you where you are, as you are, with the joys and pains that color your life. But that doesn't mean I don't feel you. I do. Deeply, I do.

Simple resting, broken heart.

I do not know....